Βαρεθήκαμε να ακούμε πώς και γιατί δεν μπορούν να επαναλειτουργήσουν δύο ιστορικοί κινηματογράφοι της Αθήνας, ο «Απόλλων» και το «Αττικόν», εδώ και πέντε χρόνια, από τότε που κάηκαν τα κτίρια (όχι οι αίθουσες) από εμπρησμό. Βαρεθήκαμε να ακούμε γιατί τα τελευταία χρόνια «εγκαινιάζεται» διαρκώς το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Φιξ), αλλά ποτέ δεν ανοίγει, γιατί υπάρχουν γραφειοκρατικές εκκρεμότητες που δεν τακτοποιούνται. Για να μην προσθέσουμε και το γιαπί της Εθνικής Πινακοθήκης… Βαρεθήκαμε. Αυτή είναι η αλήθεια. Οσοι παρακολουθούν (παρακολουθούμε) από κοντά, λόγω επαγγελματικού, κοινωνικού ή προσωπικού ενδιαφέροντος, τις δύο αυτές μικρές ιστορίες, ανάμεσα στις δεκάδες μεγάλες που εκκρεμούν σε αυτή τη χώρα, αντιλαμβάνονται ότι οι διαρκείς εμπλοκές προκύπτουν από επιλογή. Ακριβώς. Δεν πρόκειται για αδιέξοδα νομικά, για αδυναμία συνεννόησης μεταξύ αντιμαχόμενων πλευρών, αλλά για επιλογή.
Οσοι κατέχουν δημόσιες θέσεις έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο πολιτικό κόστος της σύγκρουσης και της συνεπακόλουθης λύσης και στη βολική απραξία, μέσα από την ατέρμονη παραγωγή «προαπαιτουμένων», με τη συνεπακόλουθη καθήλωση και μιζέρια. Τα συμφέροντα (διόλου αδύναμα) που τάσσονται με την πλευρά της συντήρησης επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα. Μπορούν, για παράδειγμα, δύο Ιδρύματα που αντιδικούν, να κρατούν σε ομηρία δύο κινηματογράφους-σύμβολα του αστικού πολιτισμού της Αθήνας, των οποίων η επαναλειτουργία θα άλλαζε τη θλιβερή εικόνα εγκατάλειψης, βρώμας και αποφοράς στο κέντρο της πόλης. Μια δωρεά χάθηκε εξαιτίας αυτής της αντιδικίας. Μόλις προκύψει κάποια κρίση, αναζωπυρώνεται το θέμα, ο δήμος παρεμβαίνει για να εκτονώσει την κατάσταση και λίγες ημέρες μετά όλα επιστρέφουν στη σιωπή των καμένων κτιρίων. Δύο σκέλεθρα στην καρδιά μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας. Πάνω από πέντε χρόνια, πλέον…
Σε μιαν άλλη κεντρική αρτηρία, ανάμεσα Συγγρού και Καλλιρρόης, το ΕΜΣΤ περιμένει να ανοίξει, εδώ και τρία χρόνια. Πριν από δύο μήνες έλειπε η υπογραφή της υπουργού Πολιτισμού, που θα όριζε την επόμενη μέρα του Μουσείου. Και τώρα; Παραμένει το πρόβλημα; Η «γραφειοκρατική εμπλοκή», ως δραστικό επιχείρημα της όποιας υστέρησης ή αβελτηρίας, είναι εξαιρετικά χρήσιμη για το πολιτικό σύστημα. Είναι το οξυγόνο της επιβίωσής του. Τι κι αν μαραίνεται η πόλη, τι κι αν χάνονται επενδύσεις, τι κι αν η καταστροφή μεταμορφώνεται σε υπουργική υπογραφή που δεν μπαίνει, τι κι αν ο μαρασμός οφείλεται σε «συμφέροντα».
Η ακινησία είναι φίλος της εξουσίας και εχθρός της κοινωνίας. Είναι επιλογή.
ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ / kathimerini.gr